"Oszustki", Kerstin Ekman

autor: Kerstin Ekman

tytuł: "Oszustki"

wydawnictwo: Czarna Owca, Warszawa 2014, str. 404

ISBN: 978-83-7554-602-6

Kerstin Ekman – szwedzka pisarka, członkini Akademii Szwedzkiej. Debiutowała, jako autorka popularnych powieści kryminalnych. Późniejsze jej książki należą do nurtu prozy psychologicznej. Ich akcja często rozgrywa się w północnej Szwecji i ma mocno zarysowane tło społeczne. Jej utwory wielokrotnie były filmowane. W Polsce ukazały się dotychczas trzy powieści: „Czarna woda”, „ Dzwon śmierci” i „Praktyka morderstwa”.

Po literaturę skandynawską sięgam ostatnimi czasy dość często i nie rzadko w ciemno. Uwielbiam klimat szwedzkich kryminałów, świetnie zarysowanych bohaterów, dość szybko mknącą akcję, która zachwyca mnie na tyle, że ciężko jest odłożyć książkę choćby na chwilę. Chętnie sięgam po nowych nieznanych do tej pory mi autorów, aby przekonać się czy trzymają poziom całej literatury. Gdy tylko „Oszustki” pojawiły się w zapowiedziach wydawniczych, bardzo chętnie po nie sięgnęłam. Czy lektura mnie zadowoliła?

Lillemor Troj to poczytna szwedzka pisarka, w której ręce pewnego dnia wpada maszynopis – jej autobiografia. Historię tę napisała Babba, jej cicha wspólniczka, o której oczywiście nikt nie wiem. Jednak, w czym tkwi problem? Otóż Babba od lat pięćdziesiątych współpracuje z Lillemor i pisze wspólnie z nią te powieści, jednak nie zamierza się ujawniać. Ich współpraca powoduje, że wspólnie napisane powieści figurują na listach bestsellerów. Babba pomimo talentu, jaki posiada, nie zamierza pisać pod własnym nazwiskiem – do czasu.

Problem, który poruszyła Kerstin Ekman w swojej powieści jest bardzo aktualny. Sama historia jest nad wyraz ciekawa i wiele wnosząca w tej tematyce, odkrywa mnóstwo niuansów, o których zwykły czytelnik nie ma pojęcia.

W trakcie lektury na usta ciśnie się mnóstwo pytań, m.in., dlaczego Babba nie chce pisać pod własnym nazwiskiem? Babba i Lillemor to dwie przeciwstawne bohaterki, które różni wszystko. Babba przyszłość widzi w pisaniu, natomiast Lillemor zwraca uwagę jedynie na własną prezencję i to stawia na pierwszym miejscu.

Pomimo tych plusów, są również minusy. Mianowicie książka strasznie mi się dłużyła. Czytałam ją ponad 3 tygodnie, trochę się do niej zmuszając. Przeszkadzał mi brak dynamizmu, brak akcji. Miałam wrażenie, że nie zmierzam ku rozwiązaniu zagadki, a wręcz cofam się w historii. Przydługie opisy, które męczyły i wbrew pozorom nic nie wnosiły. Sam początek historii to jeden wielki bałagan, wiele razy musiałam cofać się kilka stron, aby przekonać się, o czym tak naprawdę czytam. Dużo urwanych wątków, przeskakiwanie z jednego na drugi, wiele autorka według mnie nie wyjaśniła, a szkoda.

Reasumując pomysł na historię bardzo ciekawy, jednak gdyby akcja nie była tak nużącą to i historię czytałoby się o wiele przyjemniej.

Nie czytałam do tej pory żadnej z książek autorki. Mam nadzieję, że 3 wcześniejsze tytuły, które zostały wydane w Polsce są bardziej dynamiczne i warte uwagi. „Oszustki” mnie wymęczyły – spodziewałam się całkiem innej lektury.

Moja ocena: 5/10

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuje wydawnictwu Czarna Owca.

Książka bierze udział w wyzwaniach:

"Przeczytam tyle ile mam wzrostu" - 2.9 cm

"Rekord 2014"

"Czytam powieści obyczajowe"

"W prezencie"

Niezmiennie zapraszam na moje rozdanie - czas do czwartku do godz. 16:00

KLIK