Program. Plaga samobójców - premiera

To już jutro

 23 września 

swoją premierę będzie miała książka Program. Plaga samobójców, o której wspominałam Wam jakiś czas temu. 

Poniżej prezentuję fragment powieści

„Masowe samobójstwa wśród nastolatków zaczęły się nagle, niespełna cztery lata temu,

i wkrótce uznano je za epidemię. W tamtym czasie jeden nastolatek na trzech odbierał sobie

życie. Jasne, samo zjawisko istniało już wcześniej, ale w pewnym momencie, z dnia na dzień,

moi rówieśnicy niemal zespołowo zaczęli skakać z okien albo podcinać sobie żyły. W większości

przypadków nie dało się ustalić żadnej sensownej przyczyny stojącej za tymi aktami. Jakby

tego było mało, wskaźnik samobójstw wśród dorosłych się nie zmienił.”

◊

„Czy w ciągu ostatniego dnia czułaś się samotna albo przytłoczona?

Spoglądałam na białą kartkę, taką samą jak każdego ranka. Miałam wielką ochotę zgnieść ją

w kulkę, rzucić w kogoś i nawrzeszczeć na uczniów, zmusić ich, by jakoś zareagowali na to, co

przed chwilą spotkało Kendrę. Zamiast tego wzięłam tylko głęboki oddech i zaznaczyłam

odpowiedź w formularzu.

NIE.

Było to kłamstwo. Wszyscy czuliśmy się samotni i przytłoczeni. Czasami zapominałam, że

w ogóle można doświadczać innych uczuć. Wiedziałam jednak, co trzeba robić i czym grozi

podanie nieprawidłowej odpowiedzi. Skupiłam się na następnym pytaniu.

Zaznaczyłam odpowiedzi pod kolejnymi punktami, aż wreszcie doszłam do ostatniego.

Zawahałam się przy nim, zdarzało mi się to codziennie.

Czy ktoś ci bliski popełnił kiedyś samobójstwo?

TAK.

Przyznawanie się do tego dzień za dniem było ponad moje siły, jednak w tym jednym

przypadku musiałam udzielić odpowiedzi zgodnie z prawdą, ponieważ oni i tak wiedzieli, co się

stało.”

◊

„Widywałam świeżaki od dwóch lat. Były to co prawda tylko przygodne spotkania, na przykład

grzecznościowa wymiana zdań w kolejce w centrum handlowym, jednak byłam pewna, że

nadal byli ludźmi. Tyle że… radośniejszymi, jakby wszystko było wspaniale. Zrobiono im pranie

mózgu albo coś podobnego. Ale mimo to nie byli w środku puści. Nie mogli być. ”

◊

„I wtedy nagle James wymierzył mi siarczysty policzek. Uderzył naprawdę mocno. Tak mocno,

że natychmiast zapiekła mnie skóra. Sapnęłam z wrażenia, po czym zachłysnęłam się

powietrzem. Ale cios osiągnął zamierzony efekt – wytrącił mnie z histerii. W innej sytuacji

James spróbowałby ze mną porozmawiać i przytulić. Jego oczy były czerwone od płaczu

i podpuchnięte, a cała twarz wilgotna od łez. Nigdy wcześniej nie widziałam go w takim stanie.

Zdumiona, uniosłam dłoń i dotknęłam nią piekącego policzka. ”

Ja już mam swój egzemplarz. A Wy jesteście zainteresowani?

Książka już od kilku dni jest w przedsprzedarzy na stronie Empik.com