Stulecie Winnych. Ci, którzy przeżyli, Ałbena Grabowska

Czy macie tak, że mnóstwo książek zalega Wasze półki, a Wy dokupując kolejne zapominacie o tych, które przecież jeszcze nie dawno były na Waszej liście Must have do przeczytania? A gdy w końcu sięgacie po ten tytuł, jesteście na siebie wściekli i zadajecie sobie pytanie: dlaczego dopiero teraz sięgnęłam/sięgnąłem po ten tytuł?! Tak jest ze mną w ostatnim czasie dość często. Tym razem zagadnienie to dotyczy tytułu pierwszego tomu Stulecia Winnych pióra Ałbeny Grabowskiej. 

Ałbena Grabowska-Grzyb, dr nauk medycznych, specjalista neurolog, epileptolog, kierownik Zakładu Patofizjologii i Elektroencefalografii w szpitalu dziecięcym w Dziekanowie Leśnym. Autorka wielu publikacji z zakresu padaczki a także książek skierowanych do dzieci. Imię zawdzięcza bułgarskim korzeniom (oznacza Kwitnącą Jabłoń).

Wiosną 1914 roku w rodzinie Winnych rodzą się bliźniaczki – Maria i Anna, jednak ich matka umiera. Stanisław Winny pozostaje sam z czwórką dzieci, gdyż ma jeszcze dwóch starszych synów. Stanisławowi pomaga jego matka i Andzia, dziewczyna, która do tej pory pracowała u Winnych. Wybucha I wojna światowa, która stawia wszystkich mieszkańców Brwinowa przed tym, czy uda im się przeżyć. Dziewczynki dorastają i są nad wyraz inteligentne. Jednak to Anna przejawia pewien dar, który z czasem staje się jej przekleństwem. 

Stulecie Winnych. Ci, którzy przeżyli obejmuje lata 1914 – 1939. Oprócz opisania dziejów rodziny, autorka również pokusiła się o wplecenie w fabułę prawdziwych osób m.in. Jarosława Iwaszkiewicza, co dało lekturze świeżego powiewu, a przede wszystkim historia stała się bardziej realistyczna.

Po lekturze miałam mnóstwo kłębiących się myśli, a gdy już przyszło do ocenienia i zachęcenia Was do lektury poczułam pustkę i obawę, że mogę napisać za mało, że nie wyrażę wszystkich emocji, jakie targały mną w trakcie lektury. Jednak mam nadzieję, że zachęcę Was do sięgnięcia po ten cykl, wiedząc, że ta opinia może być trochę chaotyczna, za co z góry przepraszam.

Stulecie Winnych czytałam z wypiekami na twarzy. Lektura wciągnęła mnie od samego początku i poczułam wielką pustkę, gdy przewróciłam ostatnią stronę. Okładka książki mnie nie porwała, chociaż dobrze trzyma klimat czasów opisywanych w fabule. Za to mocno przemówiło do mnie to, że jest to saga rodzinna na tle wydarzeń XX wieku. Można zadać sobie pytanie: a cóż to za problem napisać losy rodziny na przełomie kilkudziesięciu lat? Napisać może i łatwo, ale trzeba to zrobić w sposób interesujący, tak, aby wyznacznikiem odłożenia lektury na chwilę nie było zakończenie kolejnego rozdziału, a dopiero skończenie jej. I u mnie właśnie tak było, mówiłam sobie: tylko skończę rozdział, przecież nie będę przerywać go w połowie. By za chwilę stwierdzić: nie, zerknę jeszcze tu. 

Plastyczny język, wartka fabuła, realistyczni bohaterzy, przedstawione wydarzenia tak prawdziwe, „że aż boli”, problemy rodzinne przeciwstawione I wojnie światowej – cóż mogę jeszcze napisać? Brakuje mi słów, na to, na jak wysokim poziomie według mnie stoi ta lektura. 

Nie znam twórczości Ałbeny Grabowskiej, to moje pierwsze spotkanie z autorką, pomimo, że na półce mam również jej drugi tytuł Lot nisko nad ziemią. Czekam teraz na drugą część historii rodziny Winnych, i mam nadzieję, że szybko nastąpi.

Moja ocena:

Wyzwania:
Polacy nie gęsi... III