"Surogat" Witold Tauman

 autor: Witold Tauman
tytuł: "Surogat"
wydawnictwo: Oficynka, Gdańsk 2014, str. 141
ISBN: 978-83-64307-06-5
seria: Szpunt do Antałka

Pacjent ma w Aktach siedzieć, a nie je oglądać.

Ostatnia nowość z zapowiedzi wydawnictwa Oficynka strasznie mnie zaintrygowała. Zapowiedź na tyle była ciekawa, że z wielką chęcią sięgnęłam po książkę jak tylko do mnie dotarła. Po dosłownie kilku stronach stwierdziłam, że coś mi to przypomina. Sięgnęłam głębiej w pamięć – tak! Proces Kafki. Może jednak po kolei.

Pewnego dnia pod domem trzydziestoletniego doktoranta zatrzymuje się karetka pogotowia. Okazuje się, że to po niego się stawiła. Mężczyzna nie czuje się chory i początkowo odmawia badań. Co najdziwniejsze sanitariusze stwierdzają, że skoro było wezwanie to pacjenta muszą zabrać ze sobą, jednak nie będą go do niczego namawiać i po prostu zaczekają na niego ile trzeba. Po namowach ciotki, mężczyzna w końcu decyduje się pojechać do szpitala. Tam czeka go diagnoza: nieuleczalna choroba, i nie jest to zwykły Katar. Musi pozostać w szpitalu i poddać się badaniom. Co z tego wyniknie? Jeśli jesteście ciekawi, sięgnijcie po lekturę Surogata.

Trudno powiedzieć, kim tak naprawdę jest autor tej książki – Witold Tauman, to postać fikcyjna. Trochę fikcyjnie, a może i nie wygląda również pobyt bohatera w szpitalu. Wielkie gmaszysko, w którym znajduje się szpital żyje własnym życiem, pacjent nie ma tam praw. Prawa mają i ustalają lekarze, traktujący siebie na równi z Bogiem. Diagnoza również ociera się o paranoję – śmiertelny Katar, i tylko lekarze potrafią mu pomóc. Początkowy jego sprzeciw na nic się zdaje i postanawia poddać się dość intrygującym badaniom i bolesnym kuracjom. Bo czyż zszywanie przez samego pacjenta sobie palców grubą nitką, by za chwilę wszystko spruć i rozpocząć od początku nie jest irracjonalne?

Pacjenci traktowani się przedmiotowo. Jedynie wizyta u samego dyrektora szpitala może im pomóc. Jednak ciężko się do niego dostać, gdyż prawie za każdym razem okazuje się, że pacjent jest spóźniony, a spóźnienia nie są dobrze odbierane gdyż marnują czas lekarza. Co niektórzy, aby nie spóźnić się na wizyty przenieśli się ze swymi łóżkami pod drzwi gabinetu dyrektora – jednak na nic się to zdaje.

Autor zastosował narrację drugoosobową, dzięki czemu mamy wrażenie, że zwraca się bezpośrednio do nas.

Kafka w Procesie skupił się na zagadnieniu prawnym, gdzie władzę mają tylko ci uważający się za lepszych, natomiast Tauman pisze o służbie zdrowia. Czyż oni obaj nie piszą o prawdziwym świecie, o systemie, jakim rządzą się państwa? Oczywiście, że tak. Jakby się uważniej skupić na obu lekturach to zauważamy podobieństwa. Są lepsi i gorsi. Szary człowiek jest nikim, jego przyszłość zależy od mecenasów, lekarzy, polityków.

Z wielką chęcią sięgnę po kolejne tytuły serii, gdyż jak się okazuje wydane zostaną jeszcze 2 książki: Taktotu, Koncept nr 14.

Polecam serdecznie, niewielkich rozmiarów książka, ale jakże ciekawa i intrygująca. Jeśli czytaliście Proces i w jakiś sposób Wam się spodobał, to Surogat również przypadnie Wam do gustu – to trochę inne, świeższe spojrzenie na rzeczywistość, jaka nas otacza.

Moja ocena: 8/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu - 1.2 cm

Rekord 2014

Polacy nie gęsi...II

Klucznik