"Wichrowe wzgórza", Emily Brontë

 autor: Emily Brontë
 tytuł: "Wichrowe wzgórza"
 wydawnictwo: MG, Kraków 2014, str. 447
 ISBN: 978-83-7779-174-5

Wstyd się przyznać, ale rzadko sięgam po klasykę literatury. Skupiam się na literaturze XX wieku, historiach obyczajowych, fantastyce czy kryminałach. Pomimo to darzę wielkim sentymentem filmy kostiumowe, i tak przypomniało mi się pewnego dnia, że film Wichrowe Wzgórza oglądałam, ale po książkę nie miałam okazji sięgnąć. Gdy nadarzyła się taka sposobność, zrobiłam to z wielką nadzieją, że historia przedstawiona w książce spodoba mi się tak samo jak ta zekranizowana.

Historia dzieje się na przełomie XVIII i XIX w. w majątku Earnshawów, Wuthering Heights oraz Lintonów Drozdowym Gnieździe. Earnshaw przywozi bezdomnego, cygańskiego chłopca, którego znalazł na ulicach Liverpoolu i prosi własne dzieci, aby traktowały go jak własnego brata. Catherine, córka Earnshawa, darzy wielką sympatią Heathcliffa i ta sympatia z czasem przeradza się w wielkie uczucie. Jej brat Hindley, nie poczuwa się do prośby ojca i traktuje znajdę niechętnie. Gdy właściciel majątku umiera, jego syn odkrywa swoją prawdziwą naturę, Catherine pobudzona chwilowym zauroczeniem, postanawia poślubić młodego Lintona, a zraniony Heathcliff wyjeżdża z Wichrowych Wzgórz. Wraca dopiero po latach i zastaje majątek w złym stanie. O smutnych i tragicznych latach w obu majątkach, gdy to Heathcliff wyjechał, opowiada mu Ellen Dean.

Czego tak naprawdę oczekiwałam po tej historii? Po książkę sięgnęłam, ze względu na ostatni szum, jaki się wokół niej toczy, na to, że jest klasyką, po którą należy sięgać jak najczęściej. Wichrowe Wzgórza to historia, która nie porwała od pierwszej strony. Trochę pogmatwane losy, powroty do przeszłości, a przede wszystkim język adekwatny do epoki, spowodowały, że historię musiałam wręcz dawkować. Książki nie dało się czytać bezmyślnie, przekartkowując po prostu stronę po stronie. Akcja książki jest nieśpieszna, jednak ma w sobie to coś, co zmusza czytelnika do zapoznawania się z historią dalej. Każde słowo ma tu swój sens, nie ma zbędnych opisów.  Świetnie wykreowani bohaterzy, piękne opisy przyrody, ciekawa historia, mnóstwo emocji, którymi historia się przeplata i to zakończenie, którego chyba nikt się nie spodziewał – powodują, że ta książka jest uniwersalna, pomimo, że traktuje o całkiem innej epoce. Wydarzenia, które się tu dzieją poruszą każdego, nawet najbardziej zatwardziałego przeciwnika klasyki.

Wichrowe Wzgórza to jedyna powieść Emily Brontë, ale jakże doskonałe. Kto by pomyślał, że jeden tytuł, jedna historia tak wiele wniesie w odczuwanie czytelników, zachwyci bez reszty.

Moja ocena: 8/10 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości portalu Debiutext

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu - 2.7 cm

Grunt to okładka

Książkowe podróże

Rekord 2014

Czytam powieści obyczajowe

Klucznik