"Ślady małych stóp na piasku" Anne-Dauphine Julliand

autor: Anne-Dauphine Julliand

tytuł: "Ślady małych stóp na piasku"

wydawnictwo: Święty Wojciech, Poznań 2012, str. 225

ISBN: 978-83-7516-474-9

Z półki

Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom.

Anne-Dauphine Julliand dziennikarka mieszkająca w Paryżu. Za książkę „Ślady małych stóp na piasku” otrzymała dwie nagrody: Prix Pelerin du Temoignagne oraz Paroles de Patients. Można by powiedzieć, że niewiele wiadomości o autorce można znaleźć w sieci. Jednak ta książka mówi dużo, aż za dużo.

Anne-Dauphine Julliand wiedzie szczęśliwe życie przy mężu z dwójką dzieci, a trzecie wyczekiwane dziecko w drodze. Wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku, do momentu, gdy kobieta zauważa, że jej córeczka powłóczy nóżką. Wizyta u lekarza nie pokazuje nieprawidłowości. Jednak zamiast objawy ustępować, pogłębiają się. Kolejne badania ujawniają, że dziewczynka jest chora na nieuleczalną śmiertelną chorobę, leukodystrofię metachromatyczną. Niestety jest za późno, aby uratować dziewczynkę, można jedynie jej pomóc nie odczuwać bólu. Jakby tego było mało, okazuje się, że ich nienarodzone dziecko również może chorować na tę chorobę.

Thäis powoli gaśnie. Najpierw przestaje chodzić, w niedługim czasie mówić, aż w końcu dochodzi do tego, że przestaje jeść.

Jak potoczą się losy rodziny nie zdradzę. Tę książkę należy przeczytać, to bardzo ciekawa pełna cierpienia i walki o dziecko książka. Co w tej książce zaskakuje to, to, jak Anne ma mądre dzieci. Jak jej młodszy pięcioletni syn jest świadom choroby siostry, jak po każdym powrocie ze szkoły biegnie do niej, aby opowiedzieć, co się wydarzyło w ciągu dnia. Jak inteligenta jest Thäis w momencie, gdy przestaje chodzić potrafi tak pokierować rodzicami, aby ci zanieśli ją w miejsce gdzie akurat chce, jak świadomie pokazuje rodzicom, gdy już nie widzi, że wszystko jest w porządku, że jest pogodzona z sytuacją.

To książka o zaangażowaniu, wielkiej miłości i cierpliwości, pogodzeniu się z losem.

Historia ta, to pamiętnik kobiety, która aby poradzić sobie z emocjami postanawia je spisać. To książka, która wyciska łzy, bo któż byłby obojętny na cierpienie dziecka, wiedzę, że w żaden sposób nie można już pomóc, a pozostaje jedynie czekać na nieuniknione. To historia wielkiego wsparcia w rodzinie. To w końcu pogodzenie się z losem i czerpanie z życia tego najważniejszego, zapamiętywanie wszystkich szczęśliwych chwil spędzonych z umierającym dzieckiem.

To moje kolejne spotkanie z wydawnictwem Święty Wojciech. To kolejna książka, która mną wstrząsnęła, ale dała też nadzieję. Lekturę czyta się bardzo szybko, napisana jest prostym przystępnym językiem.

Polecam książkę tym, którzy mają odwagę zmierzyć się z cierpieniem matki, z emocjami, jakie wywołuje w czytelniku.

To kolejny tytuł podejmujący temat cierpienia rodziców, nieuleczalnej choroby dziecka. Nie mam pojęcia, dlaczego ostatnio tak sięgam po tę tematykę. Z potrzeby chwili, z potrzeby serca? Wiedząc, że będę kończyć książkę ze łzami w oczach, nie mam obaw, aby po nią sięgnąć, nie mam przesytu tematem.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

"Pod hasłem"