"Beta", Rachel Cohn

autor: Rachel Cohn

tytuł: "Beta"

wydawnictwo: Czarna Owca, Warszawa 2013, str. 320

ISBN: 978-83-7554-609-5

Rachel Cohn jest uznaną pisarką amerykańską. Zadebiutowała w 2002 roku powieścią „Gingerbread” i od tamtej pory opublikowała już 11 książek, w tym kilka napisanych wspólnie z Davidem Levithanem. „Beta” to pierwszy tom cyklu powieści z pogranicza science fiction adresowanego do starszej młodzieży.

Zastanawiałam się początkowo, skąd ten zachwyt? Wszyscy są oczarowani tym tytułem, recenzja goni recenzję i wszystkie pozytywne. Nie mogłam sięgnąć po nią wcześniej, gdyż miałam inne zobowiązania a stos książek przy łóżku nie zmniejszał się. Jednak, gdy już uporałam się z zaległościami rozpoczęłam w końcu lekturę „Bety”. Czy to jest faktycznie książka warta zachodu i czasu, aby mu poświęcić?

Jak się okazuje, „Beta”, to książka, którą gdy już weźmiecie w ręce, to nie odłożycie jej dopóki nie skończycie lektury.

Co możemy posiadać na własność? Auto, mieszkanie, wyspę o ile nas stać, ogólnie przedmiot materialny, umiejętności bądź wiedzę. Jednak jest coś, czego nie możemy mieć na własność- to człowiek, możemy go kochać, miłować, ale nie możemy mu rozkazywać, kierować jego postępowaniem, narzucać własnego zdania nie licząc się z jego opinią. Człowieka nie można kupić, to nie rzecz, nie przedmiot materialny. On odczuwa, cierpi, cieszy się.

Elizja to nastolatka, jedna z pierwszych klonów beta. Jest stworzona do usługiwania ludziom. Każdy klon ma wyznaczone zadanie, któremu oddaje się bez reszty. Nic innego nie można mu robić. Jest posłuszny ludziom i odpowiedzialny. Do tej pory naukowcy nie podejmowali się klonowania nastolatek, bojąc się ich burzy hormonalnej. Jednak Elizja im się udała, tak uważa pani gubernatorowa wyspy Dominium, która w butiku zakupuje beta nastolatkę, aby ta została jej towarzyszką, po części zastąpiła jej córkę, która wyjechała na Kontynent a przede wszystkim zabawiała ją i jej dzieci. Elizja pływając w basenie swojej nowej matki doznaje wizji, przywołuje ją pewien tajemniczy głos- męski głos. Od tamtej pory nie może zapomnieć o chłopaku, zaczyna odczuwać. Jest pewna, że to chłopak jej Pierwszej. Jednak czy jest to możliwe, przecież klony są pozbawione uczuć. Czy Elizja faktycznie jest klonem bez duszy?

Książka jest rewelacyjna. Prosty, przystępny język, ciekawa fabuła, barwne opisy wyspy Dominium to coś, co przyciąga. Pędu akcji, jako takiego nie ma, wszystko dzieje się niespiesznie, jednak, co dziwne nie nudzi. Początkowo wydawałoby się, że Elizja będzie tylko towarzyszyć bohaterom na różnych imprezach, zabawach, a my, czytelnicy dostaniemy coś typu filmu Hollywoodzkiego, gdzie mamy do czynienia z rozpieszczonymi nastolatkami, posiadającymi mnóstwo pieniędzy, bez marzeń, bez wizji przyszłości. Jednak tak nie jest. Są klony podobnie jak Elizja, które odczuwają i sprzeciwiają się negatywnemu traktowaniu ich przez ludzi. Dochodzi do Rebelii, niektóre z nich giną, a niektórym udaje się uciec. Autorka porusza również temat gwałtu i narkotyków.

Osoba Elizji została przedstawiona w bardzo interesujący sposób. Autorka skonstruowała bardzo ciekawą bohaterkę, która jakby się mogło wydawać nie powinna odczuwać, jednak się okazuje Elizja ma więcej do powiedzenia niż zwykły człowiek. Jej rozważania nad życiem są o wiele głębsze i bardziej wartościowe, jeśli się nad nimi mocniej zastanowić.

Ogólnie mój odbiór książki jest pozytywny. Pomimo mało zawrotnej akcji, która rozpędzi się bardziej przy końcu historii, po książkę warto sięgnąć. Już nawet dla tego, aby zapoznać się z wizją przyszłości. Jak może być, gdy nas tu już nie będzie? Może przekonają się o tym dopiero nasi wnukowie, albo dopiero ich wnukowie. Nie wiadomo. Wiele było wizji przyszłości, czy to książkowych, czy to zekranizowanych. Chyba wszyscy wiedzą, o czym mówię? Mi pierwsze strony książki przywiodły na myśl bajkę, którą oglądałam w dzieciństwie i którą bardzo lubiłam, a mianowicie „Jetsonowie”. Z tym, że tam klonów nie było a usługujące ludziom roboty, ale to takie moje pierwsze skojarzenie.

„Betę” polecam. Warto przenieść się do przeszłości i wyciągnąć wnioski, czy my ludzie naprawdę możemy tak ingerować w naturę, czy to ma sens, czy mamy aż taką władzę? A przede wszystkim, czy mamy do tego prawo?

Moja ocena: 4/5

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.

Książka bierze udział w wyzwaniu:

"Czytam fantastykę"